Onderwerp: slechtziend en paralympics  

Het leven van Desiree Vranken startte op 28 juni 1997 in Roermond, waar ze veel te vroeg geboren werd na een zwangerschap van slechts 26 weken. Door haar vroeggeboorte is ze slechtziend en heeft ze spasticiteit, wat haar dagelijks leven beïnvloedt en haar in een rolstoel plaatst.  

“Maar laat je niet misleiden door mijn fysieke beperkingen, want ik bewijs keer op keer dat vastberadenheid en passie geen grenzen kent. Met ongekende toewijding heb ik mij een weg gebaand naar de top van de Paralympische sportwereld, waar ik schitterde op de 100, 200 en 400 meter in wheelen. Het hoogtepunt van mijn carrière? De bronzen medaille op de 200 meter tijdens de Paralympische Zomerspelen van 2012 in Londen. 

Maar mijn reis naar succes stopt daar niet. Ik heb mijn passie verlegd naar een nieuw terrein: blind baseball. Met dezelfde vastberadenheid waarmee ik de atletiekwereld veroverde, ga ik nu het honkbalveld op, vastbesloten om ook hier te schitteren. En mijn recente prestaties spreken boekdelen, met een zilveren medaille op het Europese kampioenschap. Daarnaast heb ik in juli 2024 samen met mijn buddy’s voor de eerste keer de 4x 40 kilometer tijdens de Nijmeegse Vierdaagse succesvol weten te voltooien.” 

Onderwerp: oorlogsveteraan 

Hub Aendekerk werd geboren in 1939 in Stramproy. Als kind maakte hij de Tweede Wereldoorlog van dichtbij mee, waaronder een bombardement en Duitse militairen die eisten dat ze in hun keuken konden eten. De bevrijders van het Britse Suffolk Regiment gebruikten later hun schuur als keuken en ‘mess’ (kantine).  

In 1993 werd Hub als geestelijk verzorger bij Defensie uitgezonden naar het voormalige Joegoslavië als UNPROFOR (United Nations Protection Force). Hij moest geestelijke bijstand verlenen aan militairen van het Verenigde Naties Verbindingsbataljon.

Per Mecedes-jeep, helicopter of Russische ANTONOV (het grootste vrachtvliegtuig ter wereld) moest hij Verbindingscentra met militairen van 25 verschillende nationaliteiten door heel Joegoslavië bezoeken. 

Na zijn pensioen verdiepte Hub zich in de verplichte uitzending van dienstplichtige soldaten naar Nederlands Oost-Indië en Nieuw-Guinea. Ook raakte hij betrokken bij het Nationaal Indië-monument en het Monument voor Vredesoperaties in Roermond. Sinds 2013 brengt hij in het naastgelegen Generaal Spoorpaviljoen oorlogsveteranen in gesprek met elkaar om hun ervaringen en eventuele trauma’s te delen.

Daarnaast is Hub voorlichter over de Tweede Wereldoorlog voor scholen en allerhande maatschappelijke groeperingen. Hub wil overbrengen dat Vrijheid, Vrede en Democratie niet gratis zijn. 

Onderwerp: heks 

Madam Elisabeth is heks. Ze was al jong bezig met kaartleggen en voordat ze moeder werd, reisde ze door Europa en verdiende haar geld met het lezen van handen en tarotkaarten, droomanalyses en vuurdansacts. Sinds 2020 heeft ze haar eigen praktijk in Roermond. Ook organiseert ze regelmatig Heksencafés, Vrouwencirkels en Heksencirkels.  

Madam Elisabeth maakte zich hard voor de komst van het Nationale Heksenmonument naar Roermond en deelt op Instagram over de geschiedenis van Roermondse heksen. Ze merkt dat er nog veel vooroordelen zijn over wat hekserij is. Daarom deelt ze graag haar verhaal tijdens de Mensenbieb om te laten zien wat hekserij anno 2025 inhoudt. 

Onderwerp: psychische kwetsbaarheid en suïcidaliteit 

Mirte Sonntag combineert haar werk als artdirector met haar persoonlijke ervaring om taboes rond mentale gezondheid en suïcide te doorbreken.

Vanuit haar ervaring met psychisch lijden en haar jarenlange zoektocht binnen de geestelijke gezondheidszorg werkt ze aan projecten zoals Limburg Openhartig. Deze regionale campagne in Noord- en Midden-Limburg maakt mentale gezondheid bespreekbaar, vermindert vooroordelen en draagt bij aan een inclusieve samenleving waarin iedereen mee mag doen.  

Mirte wil door haar verhaal te delen anderen inspireren het gesprek aan te gaan over moeilijke onderwerpen die vaak onbesproken blijven. Wat haar betreft slaat openheid een brug naar hoop, verbinding en herstel. 

Onderwerp: non-binaire ouder 

Mijn naam is Pieter-Merel Brouwer, 46 jaar oud. Ik heb twee kinderen (10 en 14 jaar) en een vrouw, ik woon in Roermond. Thans werk ik parttime als thuishulp en als fictieschrijver (vooralsnog onder het pseudoniem Dolf Wagenaar). Mijn hele leven voelde ik me al niet een man, maar omdat ik me ook niet per se een vrouw voelde, wist ik niet wat ik daarmee moest, tot ik erachter kwam dat er ook zoiets is als ‘non-binair’. In mei 2021 kwam ik voor mezelf uit de kast als non-binair, en iets later ook voor mijn omgeving.

Mijn kinderen noemen me ‘mappie’ (was eerst ‘mappa’), en ik heb het liefst dat mensen naar mij verwijzen met ‘die’ in plaats van ‘hij’ of ‘zij’, al snap ik het als mensen zich vergissen. Sinds vorig jaar heb ik een x in mijn paspoort en is mijn voornaam officieel ‘Pieter-Merel’. 

Mijn levensmotto is: durf jezelf te zijn, maar heb ook respect voor hoe de ander is. Dat probeer ik mijn kinderen ook mee te geven.

Ik haal vooral inspiratie (voor het leven en het schrijven) uit de boeken die ik lees – ik zie literatuur als een belangrijke manier om je blikveld en denken te verruimen. 

Onderwerp: jonge politica 

‘Jouw toekomstige Minister van Volksgezondheid’ 

Van het ontrafelen van de complexiteit van gezondheidszorgbeleid bij het Europees Jeugdparlement tot het tot leven brengen van innovatieve projecten via het Jongerenpanel van de Oranje Fonds, de reis van Esin Esendemir is een mix van geneeskunde, politiek en een flinke dosis nieuwsgierigheid. “Ergens tussen verhitte discussies over maatschappelijke kwesties en het bestuderen van anatomie op weg naar huis van conferenties, realiseerde ik me dat mijn passie niet beperkt is tot één pad—het gaat om het creëren van nieuwe paden. Dus maak je klaar om te lachen, na te denken en misschien zelfs alles wat je dacht te weten over leiderschap en de toekomst in twijfel te trekken. Wie weet schrijf ik wel jouw toekomstige recept voor verandering.” 

Onderwerp: jodendom en rouw 

Henri Goudsmit (Roermond, 1952) is het eerste kind van twee Holocaust-overlevenden. Zijn ouders verloren talloze familieleden in concentratiekampen, maar spraken thuis nooit over die tijd. Zijn vader overleed toen hij zeven jaar oud was.  

Henri haalde zijn HBS-diploma op het Bisschoppelijk College in Roermond. Daarna studeerde hij economie op de universiteit in Israël. Van 1973 t/m 2016 leidde hij mannenmodezaak Elgozo in Roermond, een familiebedrijf dat werd opgericht in 1889.  

In 1982 trouwde Henri en hij kreeg twee kinderen. Helaas was ook toen de dood niet ver weg: zijn vrouw overleed in 2002 en zijn zoon in 2016. Sinds 2005 heeft Henri een nieuwe relatie, met wie hij sinds 2017 in Amstelveen woont. Hoewel Henri niet gelovig is, spelen bepaalde joodse tradities en feestdagen wel een belangrijke rol in zijn leven. Ook bezoekt hij zo nu en dan de joodse begraafplaats in Roermond.  

Een levensmotto dat Henri ontleent aan zijn grootvader die de Holocaust wél overleefde, is: ‘met doden kun je niet leven ’. Voor hem is het een herinnering om niet in verdriet te blijven hangen.  

Onderwerp: dwarslaesie en hulphond 
 

Sjors Blokland is 26 jaar oud. Op achttienjarige leeftijd liep hij een dwarslaesie op bij een ongeluk op vakantie in Spanje. Hierdoor zijn de nodige uitdagingen op zijn pad gekomen. Die probeert hij zo positief mogelijk aan te gaan. Daarbij wordt hij gelukkig geholpen door de mensen om hem heen en in het bijzonder door zijn hulphond Looney, die sinds 2019 zijn trouwe vriend is. 

Sjors liet zich tijdens zijn revalidatie inspireren door een uitspraak uit de film Any given Sunday. Hierin houdt Al Pacino een speech waarin hij het heeft over "inch by inch". Sjors: “Vooral tijdens mijn revalidatie nam ik dat mee: om voor alle kleine beetjes mijn best te doen, omdat al die beetjes bij elkaar uiteindelijk het verschil maken.” 

Onderwerp: narcistische relatie 

Hannah Jansen schreef onlangs het boek Uit de schaduw van een ander. Hierin lukt het hoofdpersoon Eva om na een relatie van ruim 30 jaar met een 'Verborgen Narcist' om zich eindelijk los te maken van haar partner. Het boek is gebaseerd op Hannah’s eigen levensverhaal. 

Na haar scheiding sloot Hannah zich aan bij een lotgenotengroep, verdiepte zich in de psychologie van het verborgen narcisme, volgde workshops, ging in therapie en kwam langzaam maar zeker tot de verwerking van de opgelopen relatieschade. Hoe kan het dat dit zoveel jaren heeft geduurd? Hoe is het mogelijk dat ze daarna nog rouwt? Als ervaringsdeskundige deelt Hannah tijdens de Mensenbieb haar verhaal.

Hannah komt uit de wereld van de hulpverlening: als inrichtingswerker in de Kinderbescherming, als maatschappelijk werkster met oorlogsgetroffenen en uiteindelijk als therapeute met haar eigen praktijk voor Nieuwetijdskinderen en volwassenen. Met ‘Het Labyrint' organiseert ze bewustzijnslezingen.

Onderwerp: vluchteling en Iran 

Shahla werd geboren in 1954 in Teheran, de hoofdstad van Iran. Ze werkte er als laborant bij de bloedbank, totdat ze zo’n dertig jaar geleden vanwege politieke redenen naar Nederland vluchtte met haar man en kinderen. Ruim vier jaar verbleven ze in vijf verschillende asielzoekerscentra met het hele gezin in één kamer. ‘Een erg moeilijke tijd’, aldus Shahla.

Nadat ze een verblijfsvergunning kregen, gingen ze op de Donderberg in Roermond wonen. Naast het opvoeden van haar kinderen en het leren van de Nederlandse taal, is ze lang mantelzorger geweest voor haar inmiddels overleden man. Shahla is ook de trotse oma van vier kleinkinderen, waar ze wekelijks op past. Met haar kinderen en kleinkinderen praat ze Perzisch.

Shahla bezoekt regelmatig het Taalcafé in de bibliotheek en vrouwencentrum Maximina. Ook doet ze aan tafeltennis bij ’t Paradies. Wat Shahla het allermeest mist aan Iran, zijn de warmte van familie en sociale contacten. ‘In Iran gingen we altijd samen eten en praten. Nederlanders zijn daar afstandelijker in.’

Onderwerp: politicus met een levensverhaal

Felix van Ballegooij werd in 1980 geboren in het Noord-Brabantse Oss. Daar woonde hij tot zijn achtste levensjaar, waarna hij naar Roermond verhuisde vanwege het werk van zijn vader. Felix groeide op in de wijk Hoogvonderen en woonde na de scheiding van zijn ouders vanaf zijn 14e levensjaar in het Roermondse Veld.

Door omstandigheden ging hij op jonge leeftijd (17) op zichzelf wonen in de binnenstad van Roermond. Vanaf toen ging hij werken, maar hij nam op zijn 22e het besluit toch weer de schoolbanken in te gaan. Hij studeerde aan de lerarenopleiding Maatschappijleer in Tilburg en werkte hierna als docent Maatschappijwetenschappen op een middelbare school in Venlo. Van 2003 tot 2008 was hij lid van Provinciale Staten in Limburg en daarna ook van de gemeenteraad in Roermond.

Felix: “Ik was op jonge leeftijd al politiek betrokken, omdat ik het belangrijk vind om een bijdrage te leveren aan onze mooie gemeente, waar mensen naast elkaar staan en niet tegenover elkaar.”

In 2013 verhuisde Felix met zijn vrouw van Roermond naar Boukoul, waar hij nog altijd woont. In 2016 verliet hij het onderwijs om te gaan werken voor een gemeente in Brabant. In 2018 werd hij gevraagd om wethouder te worden in Sittard-Geleen en sinds 2022 is Felix in Roermond een benaderbare wethouder Onderwijs, Sport en Wijken namens de PvdA. Ook is hij vader van vier jonge kinderen.